Gewoon lekker lol hebben: Son of Rambow

DVD recensie: Son of Rambow

Regisseur: Garth Jennings

Cast: Bil Milner, Will Poulter, Jules Sitruk

Son of Rambow is een verrassend frisse film van Garth Jennings (The hitchhiker’s guide to the glaxy) over twee Engelse jongens met verschillende achtergronden die vrienden worden tijdens het maken van hun eigen film. Will Proudfoot is een jongen die van de wereld is afgesloten door de strenge beperkingen opgelegd door zijn religie. Lee Carter echter is een losgeslagen belhamel en in bijna alle opzichten het tegengestelde van Will. Lee heeft een videocamera en aspiraties een film te maken en een jeugdfilmprijs te winnen terwijl Will een zeer actieve en creatieve verbeelding heeft. Will mag namelijk geen televisie kijken, maar na het zien van de film Rambo gaat Will helemaal op in zijn verbeelding en stelt hij zich voor dat hij de zoon is van Rambo. Hun film is aanvankelijk vrij stuurloos omdat Lee gebruik maakt van Will’s naïviteit door hem allerlei gevaarlijke stunts uit te laten voeren, maar snel ontdekt hij dat Will’s obsessie met Rambo de richting van hun film moet bepalen.
Lee heeft een dominante persoonlijkheid en de film lijkt van hem te zijn totdat de creativiteit van Will de leiding neemt en de film overneemt. De wending komt echter wanneer de hele school schielijk mee wilt doen met hun film en de film uit de handen van beiden lijkt te glippen. Beide jongens worden geforceerd boven hun eigen wereldjes uit te stijgen. Dit wordt verder versterkt door het feit dat beide jongens geen vader hebben. Het is ook het enige dat ze met elkaar in gemeen hebben. Wanneer ze buiten hun eigen wereldjes terecht komen leert Will hoe ingeperkt hij was binnen zijn religieuze wereldje waar hij zelf geen keuzes mocht maken terwijl Lee leert dat het hebben van een gezin zeer belangrijk is.
De film wil geen afbraak doen aan religie of het individualisme. Het versterkt juist het belang van beiden. Naast het verhaal van Lee en Will zien we hoe hun schoolgenoten vallen voor de charmes van de Franse ruilstudent, Didier. Didier kleed en gedraagt zich apart en wordt door iedereen gevolgd net als discipelen. Didier raakt zelf in de ban van Will en zijn film wanneer hij zich opdringt als acteur. Zo maakt de film duidelijk hoe de mens neigt zich te binden aan leiders, tradities en gewoonte. Het is dus goed om in een bepaald wereldje te leven als je maar open staat voor dat van anderen. Zo leer je en ben je geen kuddedier. Althans, dat suggereert de film.
Son of Rambow kun je losjes vergelijken met een film als Be kind, rewind. Het maken van een film met geen budget zorgt voor hilarische gebeurtenissen en avontuur. Even wat anders dan een Hollywood blockbuster, lekker gewoon.

Trailer:

Harry Potter and the half blood prince

Spoiler alert!

Regisseur: David Yates
Cast: Daniel Radcliffe, Rupert Grint, Emma Watson, Michael Gambon, Bonnie Wright, Helena Bonham Carter, Alan Rickman, Tom Felton

Een zee van vuur wordt losgelaten over een horde halfdode zombies in een scene waarin Professor Dumbledoor meer weg heeft van een apocalyptische Mozes dan een magische professor. Dit is de spannendste scene in de nieuwste film in de Harry Potter series. The half blood prince bied over het algemeen minder spectaculairs te zien dan zijn voorgangers, maar is algemeen gezien wel beter. Dat er in de films niet genoeg ruimte is voor alles die in de Potter boekenseries gebeuren wordt steeds duidelijker, vooral in de laatste twee films. Het is dan ook goed dat het laatste boek over twee films verdeeld is. Yates is er in The half blood prince wel goed in geslaagd de juiste elementen uit het boek te halen en heeft er een sterke film van gemaakt.

De Potter films waren altijd een lust voor het oog, maar deze keer moeten we het niet alleen hebben van mise en scene, maar ook cinematografische elementen die zo nu en dan iets artsy zijn. De eerste kus van Harry en Ginny kan zo in een arthouse film terecht en de sensatievolle scene waar de kijker met de deatheaters mee vliegt door London zul je niet snel vergeten.
Toch zijn het niet de spectaculaire scènes die de film spannend maken maar juist de doorlopende narratief. Van surprise naar suspense. Voorheen ontknoopte de films voor je en werd je verrast door wat er gebeurde, maar in The half blood prince weet de kijker al dat er iets staat te gebeuren. Er is namelijk een snede plot om Dumbledore te vermoorden. Het spannende ervan is dat de kijker er al vanaf weet, maar dat tot aan het einde van de film wordt uitgesteld. Aan het begin al wordt onthuld dat Professor Snape een onderdaan is van Voldemort en een eed heeft afgelegd om Dumbledore te doden als de geselecteerde “huurmoordenaar” het zelf niet kan volbrengen. De huurmoordenaar is niemand anders dan Draco Malfoy. Je zit dus de hele tijd in spanning te wachten op wat er gaat gebeuren en hoe. De spanning wordt heel slim nu en dan verbroken door komische scènes. Potter en zijn vrienden zijn op de leeftijd waar de liefde en hormonen een rol gaan spelen in het dagelijkse leven en gooi er wat liefdesdrankjes bij in de mix heb je een komisch lachbrouwsel in je heksenpot. Vooral Ron, gespeeld door Rupert Grint, kreeg de kans om te zien hoe grappig hij kan zijn. Waar de sociale groepsactiviteiten in The goblet of fire nog onwennig en kinderachtig overkwam, was het in veel natuurlijker gedaan in The half blood prince.
Voor sommige zou het opgevallen zijn dat de film een leeftijdbeperking van 12 jaar of ouder heeft. Met elke Potter film werd het grilliger en soms heftiger, vooral op visueel niveau. In The half blood prince valt het op visueel niveau wel mee wat grilligheid betreft, maar wordt er thema’s behandeld die misschien niet geschikt zijn voor te jonge kijkers. Daniel Radcliffe verwees in interviews al naar de film als hun “drugsmovie”. Daarnaast gaat het in de film ook over het thema, moord. Niet alleen moet Malfoy Dumbledore vermoorden, maar we komen erachter dat Voldemort als jongen, door middel van donkere magie, ontdekte hoe hij zijn ziel kan splijten. Zo kan er altijd een deel van hem in leven blijven als hij zou worden gedood. Je ziel kun je volgens de film alleen splijten wanneer je iemand vermoordt. Magie is iets dat makkelijk in fictieve wereld gehouden kan worden alsook doden die vallen tijdens een gevecht bijvoorbeeld, maar moord is, zoals Professor Slughorn in de film laat weten, iets veel persoonlijker en raakt dieper. Het is deze thema die zorgt voor de spanning in de film. Je hebt het gevoel dat er meer op het spel staat dan alleen maar het dreigende idee dat Voldemort terug is gekeerd. Wanneer Malfoy dan uiteindelijk faalt om Dumbledore te doden en Snape het wel doet gebeurd iets heel geks: dat wat je al lang al zag aankomen, slaat in als een hamer wanneer de plot om Dumbledore te vermoorden eindelijk wordt ingelost. Nu wordt het echt. Geen magische kinderspelletjes meer. De weg is geopend voor de laatste twee films en er gaat nog een hoop gebeuren. Uit een overvloed aan dingen moest Yates kiezen waar om op te focussen en dat heeft hij heel goed gedaan. Met The half blood prince is de series volwassen geworden en de hoofdacteurs gelukkig ook. Zal ik nog iets vertellen over de opbloeiende liefde tussen Ron en Hermione of Harry en Ginny? Nah, ga de film zelf maar kijken.

Score: 7.5/10