Gewoon lekker lol hebben: Son of Rambow

DVD recensie: Son of Rambow

Regisseur: Garth Jennings

Cast: Bil Milner, Will Poulter, Jules Sitruk

Son of Rambow is een verrassend frisse film van Garth Jennings (The hitchhiker’s guide to the glaxy) over twee Engelse jongens met verschillende achtergronden die vrienden worden tijdens het maken van hun eigen film. Will Proudfoot is een jongen die van de wereld is afgesloten door de strenge beperkingen opgelegd door zijn religie. Lee Carter echter is een losgeslagen belhamel en in bijna alle opzichten het tegengestelde van Will. Lee heeft een videocamera en aspiraties een film te maken en een jeugdfilmprijs te winnen terwijl Will een zeer actieve en creatieve verbeelding heeft. Will mag namelijk geen televisie kijken, maar na het zien van de film Rambo gaat Will helemaal op in zijn verbeelding en stelt hij zich voor dat hij de zoon is van Rambo. Hun film is aanvankelijk vrij stuurloos omdat Lee gebruik maakt van Will’s naïviteit door hem allerlei gevaarlijke stunts uit te laten voeren, maar snel ontdekt hij dat Will’s obsessie met Rambo de richting van hun film moet bepalen.
Lee heeft een dominante persoonlijkheid en de film lijkt van hem te zijn totdat de creativiteit van Will de leiding neemt en de film overneemt. De wending komt echter wanneer de hele school schielijk mee wilt doen met hun film en de film uit de handen van beiden lijkt te glippen. Beide jongens worden geforceerd boven hun eigen wereldjes uit te stijgen. Dit wordt verder versterkt door het feit dat beide jongens geen vader hebben. Het is ook het enige dat ze met elkaar in gemeen hebben. Wanneer ze buiten hun eigen wereldjes terecht komen leert Will hoe ingeperkt hij was binnen zijn religieuze wereldje waar hij zelf geen keuzes mocht maken terwijl Lee leert dat het hebben van een gezin zeer belangrijk is.
De film wil geen afbraak doen aan religie of het individualisme. Het versterkt juist het belang van beiden. Naast het verhaal van Lee en Will zien we hoe hun schoolgenoten vallen voor de charmes van de Franse ruilstudent, Didier. Didier kleed en gedraagt zich apart en wordt door iedereen gevolgd net als discipelen. Didier raakt zelf in de ban van Will en zijn film wanneer hij zich opdringt als acteur. Zo maakt de film duidelijk hoe de mens neigt zich te binden aan leiders, tradities en gewoonte. Het is dus goed om in een bepaald wereldje te leven als je maar open staat voor dat van anderen. Zo leer je en ben je geen kuddedier. Althans, dat suggereert de film.
Son of Rambow kun je losjes vergelijken met een film als Be kind, rewind. Het maken van een film met geen budget zorgt voor hilarische gebeurtenissen en avontuur. Even wat anders dan een Hollywood blockbuster, lekker gewoon.

Trailer:

Harry Potter and the half blood prince

Spoiler alert!

Regisseur: David Yates
Cast: Daniel Radcliffe, Rupert Grint, Emma Watson, Michael Gambon, Bonnie Wright, Helena Bonham Carter, Alan Rickman, Tom Felton

Een zee van vuur wordt losgelaten over een horde halfdode zombies in een scene waarin Professor Dumbledoor meer weg heeft van een apocalyptische Mozes dan een magische professor. Dit is de spannendste scene in de nieuwste film in de Harry Potter series. The half blood prince bied over het algemeen minder spectaculairs te zien dan zijn voorgangers, maar is algemeen gezien wel beter. Dat er in de films niet genoeg ruimte is voor alles die in de Potter boekenseries gebeuren wordt steeds duidelijker, vooral in de laatste twee films. Het is dan ook goed dat het laatste boek over twee films verdeeld is. Yates is er in The half blood prince wel goed in geslaagd de juiste elementen uit het boek te halen en heeft er een sterke film van gemaakt.

De Potter films waren altijd een lust voor het oog, maar deze keer moeten we het niet alleen hebben van mise en scene, maar ook cinematografische elementen die zo nu en dan iets artsy zijn. De eerste kus van Harry en Ginny kan zo in een arthouse film terecht en de sensatievolle scene waar de kijker met de deatheaters mee vliegt door London zul je niet snel vergeten.
Toch zijn het niet de spectaculaire scènes die de film spannend maken maar juist de doorlopende narratief. Van surprise naar suspense. Voorheen ontknoopte de films voor je en werd je verrast door wat er gebeurde, maar in The half blood prince weet de kijker al dat er iets staat te gebeuren. Er is namelijk een snede plot om Dumbledore te vermoorden. Het spannende ervan is dat de kijker er al vanaf weet, maar dat tot aan het einde van de film wordt uitgesteld. Aan het begin al wordt onthuld dat Professor Snape een onderdaan is van Voldemort en een eed heeft afgelegd om Dumbledore te doden als de geselecteerde “huurmoordenaar” het zelf niet kan volbrengen. De huurmoordenaar is niemand anders dan Draco Malfoy. Je zit dus de hele tijd in spanning te wachten op wat er gaat gebeuren en hoe. De spanning wordt heel slim nu en dan verbroken door komische scènes. Potter en zijn vrienden zijn op de leeftijd waar de liefde en hormonen een rol gaan spelen in het dagelijkse leven en gooi er wat liefdesdrankjes bij in de mix heb je een komisch lachbrouwsel in je heksenpot. Vooral Ron, gespeeld door Rupert Grint, kreeg de kans om te zien hoe grappig hij kan zijn. Waar de sociale groepsactiviteiten in The goblet of fire nog onwennig en kinderachtig overkwam, was het in veel natuurlijker gedaan in The half blood prince.
Voor sommige zou het opgevallen zijn dat de film een leeftijdbeperking van 12 jaar of ouder heeft. Met elke Potter film werd het grilliger en soms heftiger, vooral op visueel niveau. In The half blood prince valt het op visueel niveau wel mee wat grilligheid betreft, maar wordt er thema’s behandeld die misschien niet geschikt zijn voor te jonge kijkers. Daniel Radcliffe verwees in interviews al naar de film als hun “drugsmovie”. Daarnaast gaat het in de film ook over het thema, moord. Niet alleen moet Malfoy Dumbledore vermoorden, maar we komen erachter dat Voldemort als jongen, door middel van donkere magie, ontdekte hoe hij zijn ziel kan splijten. Zo kan er altijd een deel van hem in leven blijven als hij zou worden gedood. Je ziel kun je volgens de film alleen splijten wanneer je iemand vermoordt. Magie is iets dat makkelijk in fictieve wereld gehouden kan worden alsook doden die vallen tijdens een gevecht bijvoorbeeld, maar moord is, zoals Professor Slughorn in de film laat weten, iets veel persoonlijker en raakt dieper. Het is deze thema die zorgt voor de spanning in de film. Je hebt het gevoel dat er meer op het spel staat dan alleen maar het dreigende idee dat Voldemort terug is gekeerd. Wanneer Malfoy dan uiteindelijk faalt om Dumbledore te doden en Snape het wel doet gebeurd iets heel geks: dat wat je al lang al zag aankomen, slaat in als een hamer wanneer de plot om Dumbledore te vermoorden eindelijk wordt ingelost. Nu wordt het echt. Geen magische kinderspelletjes meer. De weg is geopend voor de laatste twee films en er gaat nog een hoop gebeuren. Uit een overvloed aan dingen moest Yates kiezen waar om op te focussen en dat heeft hij heel goed gedaan. Met The half blood prince is de series volwassen geworden en de hoofdacteurs gelukkig ook. Zal ik nog iets vertellen over de opbloeiende liefde tussen Ron en Hermione of Harry en Ginny? Nah, ga de film zelf maar kijken.

Score: 7.5/10

Rome in twee uur: Angels and demons

Rome in twee uur: Angels and demons

Regisseur: Ron Howard

Cast: Tom Hanks, Ewan McGregor en Ayelet Zurer.

Flitsend door het pittoreske landschap van Rome maakt het vervolg van The Da Vinci code reclame voor de nieuwe Lancia Delta. Mensen die al een bezoekje hebben gebracht aan Rome weten hoe mooi het is en hoe prachtig de kerken en kathedralen zijn. Toch heeft regisseur Ron Howard ervoor gekozen deze gebouwen van binnen en buiten te ontdoen van hun majestueuze uitstraling met de manier waarop ze belicht, en in beeld gebracht zijn. Angels en Demons gaat ook niet over de majesteit van het Rooms katholieke geloof, maar om de strijd tussen wetenschap en religie. Dat verklaard waarom de kathedralen vaak in de steigers staan of van binnen zo duister oogt.

In Angels and Demons ofwel, Het Bernini Mysterie, moet symboolexpert Robert Langdon samen met wetenschapper Vittoria Vetra de vier favoriete kardinalen bij de verkiezing van het nieuwe paus opsporen voordat ze gedood worden door de Illuminati, een geheime organisatie van wetenschappers die uit zijn op wraak. Daarnaast is er ook nog een bom die het Vaticaan en dus ook het Rooms katholieke geloof bedreigt. Hun zoektocht leidt ze langs een oude weg door Rome tot bij het gebouw waar de Illuminati altijd hun ontmoetingen hielden. Ze hopen zo de bom van antimaterie te vinden die door de Illuminati gestolen is van het wetenschappelijke organisatie CERN. De film is zeer spannend, maar gaat uiteindelijk niet om de actie scènes, maar om de oude strijd tussen de Rooms katholieke kerk en de wetenschap. In de film weten ze het zo te nuanceren dat de twee niet met elkaar in strijd hoeft te zijn, maar dat er problemen ontstaan wanneer er mensen zijn die het één tegenover het ander op willen stellen en sterker nog, het ander tegen wilt houden. Schrijven Dan Brown wijst vaak en snel op het verleden van het christendom en hoe het vroeger vermengd was met de dominante geloven uit de tijd van zijn ontstaan, maar laat na te reflecteren op het feit dat de wetenschap die we vandaag kennen zoals chemie en astronomie ook zijn ontstaan vond in de alchemie en astrologie. Ik vermoed hier toch enige partijdigheid.

Angels and Demons is veel beter gelukt als film dan zijn voorganger, The Da Vinci code. Ik herinner me destijds toen ik het boek las dat het geschreven is alsof het een film is. Wellicht heeft Dan Brown al over een film adaptatie gedroomd bij het schrijven ervan? Het is hem hoe dan ook gelukt, want Angels and Demons is spannend en heeft een verrassend en goed gelukte plotwending die het verhaal redt van een anders voorspelbaar eind.

Score 7/10

-Koolkritiek

Bolt: Do it for the kids

Review: Bolt (Disney, 2008)

Presented in English

Starring: John Travolta, Miley Cyrus, Susie Essman, Mark Walton, Greg Germann, and Malcolm McDowell.

Imagine if Truman Burbank from “The Truma show” was an animated dog that got out of his dome by accident and discovered that his life has been a fraud, then you’d pretty much have the premise of the plot to Disney’s latest animation film, Bolt. As a puppy little Bolt was bought in a pet store by a television production company and in the name of “animal method acting” was made to believe that he really is a scientifically altered dog with super powers. Having never left the movie set in his life and after his owner and co-actor Penny was kidnapped on the show by their archenemy Dr. Calico, Bolt escapes his movie trailer and is accidentally mailed to New York where he meets a cat called Mittens, who he believes works for his enemy, and super fan of his show, Rhino the hamster, who believes that Bolt really is a super dog. During his journey back Bolt discovers that he is nothing more than a normal dog and learns what it means to be one.

The film has the classical elements of a road movie as well as a coming of age or a discovering-your-identity movie. It is never boring and full of adventures and comical situations that will keep kids glued to the screen. On a deeper level though there also seems to be a figurative side to the film that is implied now and then suggesting that Bolt has lost faith when he discovers that what he has always believed was man made. He discovers, however, that faith is important as well as loving the ones around you, even his enemy the cat.

Rhino the hamster steals the show with his incredible zeal whereas I was disappointed by Bolt’s voice. I think that John Travolta was not the right man for the job as Bolt’s voice-actor. He was nowhere near animated enough to make Bolt’s character come alive. I would have gone with a younger voice with perhaps a child-like enthusiasm and innocence.

Bolt is not as epic as “Finding Nemo”, but it is still very entertaining and will probably appeal to all future little urban soldiers in training.

Score: 6/10

Star trek: De grote knal

Star trek

Regisseur: JJ Abrams

Cast: Chris Pine, Zachary Quinto, Leonard Nimoy, Eric Bana, Simon Pegg, John Cho, Zoe Saldana.

Een jochie dat een joyride maakt in een ouderwetse convertible terwijl de politie hem achtervolgd met als achtergrond “Sabotage” van de Beastie boys maakt voor een zeer spannende introductie voor het leven van James T. Kirk. Al enige tijd is het hot om prequels te maken van goedlopende film series. Star trek is er ook zo een, maar waar zijn voorgangers serieuzer zijn, is het met Star trek juist het omgekeerde. Met de nieuwe Star trek gaan we terug naar het begin van de levens van James T. Kirk en Spock en krijgen we te zien wat hun drijfveren uit het verleden zijn. Het leuke van deze film is vooral het feit dat iedereen zo jong en onervaren zijn, en dat zorgt voor een goede balans tussen het serieuze Starfleet leven en de neiging om lol te hebben als jonge mensen. Hopelijk spreekt deze film dan ook nieuwe fans alsook de oude fans aan.

Leuk om te zien is dat de originele Spock, Leonard Nimoy, ook meedoet als Spock uit de toekomst. De film kijkt dus naar het verleden en ook de toekomst tegelijkertijd om zo goed mogelijk in te passen bij de voorgaande films. De film gaat voornamelijk over het ontstaan van de vriendschap tussen Kirk en Spock, maar natuurlijk wordt ook verteld hoe de crew van de Enterprise, zoals we die kennen uit de oudere Star trek films, bijmekaar is gekomen. Je zou denken dat er niet genoeg ruimte zou zijn in één film om alle personages goed tot hun recht te laten komen, maar bij deze film had ik deze indruk niet. Er is niet geprobeerd aandacht te besteden aan te veel dingen en daarom konden ze ook de hoofdlijnen goed uitdiepen. Onverwacht leuk was Eric Bana in de rol van de Romulaanse schurk die uit de toekomst kwam om het leven van Spock te beëindigen. Even onverwacht, maar wel minder nodig, was dat Wynona Ryder de rol vertolkte van de moeder van Spock. Misschien heeft ze last van de kredietcrisis? Maar dat mag de pret niet bederven. Naast veel actie is er ook romantiek en komedie en is de film geen moment zaai.

Ik vond het een goed geslaagde film met veel actie, een jonge geest, minder technobabble dan de oude Star trek films, een beter uitziende interieur voor de Enterprise dan voorheen en het doet me uitzien naar het vervolg die er hopelijk snel aan zal komen, want dit smaakt naar meer.

Plot intro: Koolkritiek

Jean Kool is de naam. Ik ben filmrecensent die recent is afgestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam. Ik heb de major “Film” gedaan en de minor “Levende religiën en hun tradities”. Daarnaast heb ben ik ook geschoold in journalistieke kritiek en ook op gebieden als televisiestudies, new media en popmuziek. Verder heb ik ook een achtergrond in hogere informatica.

Zoals u kunt zien kan ik veel kanten op, maar mijn passie ligt toch bij film analyse. Met deze blog wil ik een uitlaat creëren voor deze passie en zal ik de nieuwste alsook oudere films recenseren. U bent uiteraard welkom om mee te praten over films en mijn recensies. Mijn recensies heb ik toepasselijk naar mezelf vernoemd: Koolkritiek.

Let the games begin.